Your head in the clouds, the world at your feet

Zo daar ben ik weer met een berichtje uit Kaapstad! Nu is het helemaal lastig om het allemaal op te schrijven aangezien ik twee weken in één verhaal ga typen. Vorige week was het op stage een ‘rustige’ week. Ik ben heel de week op kantoor geweest in verband met de ‘stress’ voor de Fashion Fundraiser van 3 september. Ik ben bijna twee dagen aan het bellen geweest naar restaurants, bistro’s, bars, theaters, wine farms, lifestyle companies, yoga studio’s etc om te vragen of ze iets willen donderen voor de loterij bij de Fashion Fundraiser. Ik stond er van te kijken hoe gul de Zuid-Afrikanen zijn, natuurlijk heb ik ook een paar keer een nee gekregen maar over het algemeen waren ze allemaal bereid iets te donderen, daar kunnen we in Nederland nog wat van leren! Emily is heel blij dat ik er ben omdat ze zo wat taken uit handen kan geven, nog steeds snap ik de stress niet helemaal maar dat ligt blijkbaar gewoon aan het leven hier. Katelijne van 4exchange kwam een nieuw meisje voorstellen op stage en vroeg aan mij hoe het was, ik legde haar dus uit dat ik niet helemaal snap waar al de stress van Emily vandaan komt ( vooral omdat het stress is om dingen waarvan ik denk DAAR hoef je niet om te stressen, kies dan iets anders) Katelijne verklaarde het als volgt: “Emily zit waarschijnlijk al te lang hier en is haar Duitse roots wat werk betreft kwijt, net als ik overigens, ik betrapte mijzelf er laatst ook op dat ik aan het stressen was over dingen waar ik in Nederland bij lange na geen stress over gehad zou hebben…” Fijn is dat ook weer duidelijk.

Even een stukje over het straatbeeld hier voor dat dat ook ‘normaal’ wordt. Vorig weekend heb ik zaterdag- en zondagochtend ook lekker gesport. Een huge verschil, een ochtend in het weekend of een ochtend doordeweeks. Kaapstad is echt een onwijs drukke stad, heel veel verkeer, mensen, zwervers etc maar op zaterdag- en zondagochtend is er bijna niemand on the road. Het was dat weekend heerlijk weer, strakblauw en 27 graden, daar werd ik al helemaal happy van. Ik moest in de straat achter de sportschool even wat ophalen voor de loterij, bleek een super leuk buurtje te zijn met allemaal ontbijttentjes waar echt een mega leuke sfeer hangt. Daar heb ik na het sporten maar even een LEKKERE kop koffie gedronken, Daan lag toch nog te pitten thuis dus daar had ik alle tijd voor. Toen ik terugreed naar huis ontwaakte Kaapstad ook, opeens lagen er op elke hoek (niet overdreven) 10 zwervers te chillen in de zon. Op de grasveldjes op weg naar huis was het ook al een drukke bedoeling. Ik wist niet wat ik zag, ik weet ondertussen wel dat er hier veel zwervers zijn maar waar deze allemaal ineens vandaan kwamen is mij een raadsel. Bij ons om de hoek heb je een Ferrari/Maserati dealer en daar is het rond een uur of 22.00u ook the place to be (voor zwervers) best een grappig gezicht. De vele zwervers hier is trouwens ook één van de redenen dat je in Kaapstad niet door het donker kan lopen, best jammer want dat betekent dat we alles met de auto/taxi moeten doen maar als blanke ben je nou eenmaal snel het doelwit. Dat betekent dus ook: dat we hier niet uren bellend/whatsappend met onze iPhone in de hand over straat kunnen lopen zonder dat je bang hoeft te zijn dat hij uit je hand wordt gerukt, en met handtassen rondlopen op Longstreet ook een no go is. Maar daar ben je zo aan gewend hoor. Zondag hebben we de rest van de dag heerlijk op het strand van Camps Bay gelegen met wat mensen en onze eerste duik in de Atlantische oceaan genomen, die is goed koud. En ja, time flies dus toen zat het weekend er al weer op, maar ik had wel een leuke werkweek voor de boeg. Maandagmiddag zouden we namelijk langs alle townships gaan, waar Yabonga actief is, voor een fotoshoot. Super leuk want ik zou meteen een rondleiding krijgen langs alle projecten ( dat was er ook nog niet van gekomen door de Fashion Fundraiser… ;) ) Maar wat bleek toen ik maandagochtend aankwam op kantoor? Er waren ‘strikes’ in de townships, oftwel stakingen, dat betekent in de praktijk dat de taxi’s staken, er bussen in de fik worden gestoken, mensen worden neergestoken, de wegen van en naar de townships geblokkeerd worden en wie daar toch overheen rijdt heeft een grote kans aangevallen te worden. (check de foto) Niet veilig dus. De community mothers die op maandag meetings hebben bij Yabonga waren er ook niet, het was heel stil op kantoor, zij beginnen de week namelijk altijd zingend. En nee niet 1 lied, nee gewoon 3. De drivers van Yabonga, die de townships voorzien van voedsel, zijn ook niet weg geweest. Dat betekende dat we maandag aan het eind van de dag met 1000 broden zaten te kijken ( deze 1000 broden worden iedere week vers gebakken in de bakkerij van Yabonga en elk gezin die deelneemt aan de programma’s van Yabonga krijgt er per week één.) De fotoshoot werd verplaatst naar dinsdag, nieuwe ronde nieuwe kansen! Dinsdagochtend was alles weer ‘veilig’ verklaard dus we konden in principe die middag gaan. Maar om 10.00u kwam er een telefoontje van een van de community mothers dat het allemaal weer was begonnen dus dat het wederom niet veilig was om er heen te gaan. De drivers waren wel al onderweg maar zijn omgedraaid, een social worker die elke dinsdag en vrijdag in de townships werkt was ook al op de terug weg maar moest helemaal omrijden om de rellen te vermijden…. Tja dat is de andere kant van Kaapstad, dit gebeurd 3 á 4 keer per jaar. Elk nadeel heeft z’n voordeel, hierdoor had Emily wel wat meer ‘rust’ om de laatste dingetjes voor het event af te ronden. Maar Daan & ik hadden de rollen even omgedraaid voor deze dag omdat het niet zeker was dat ik om 17.00u weer bij Daan haar werk kon zijn. Dus Daan had mij die ochtend afgezet, maar ik ben een half uur eerder klaar met werken, dus het was of een uur wachten of iets anders bedenken. Ik dacht laat ik eens ff local doen en de trein pakken naar de wijk van Daan (het was dat twee studenten bij Yabonga dat al vaker hadden gedaan…) Weer een ervaring erbij, wat een ellende, wij zeuren dan wel altijd over de NS nou dat is niets vergeleken met het treinverkeer in Kaapstad. Het is net alsof er vee word vervoerd…. Kaartje gekocht ( waar we al 10 minuten voor in de rij stonden omdat iedereen voordringt, maarja ik vond het letten op m’n tas belangrijker dan daar iets van te zeggen), en proppen maar. Sodeju daar gaan veel mensen in. Toen kreeg ik het ook nog voor elkaar om bij het verkeerde station eruit te springen, een wijk verder dan Daan, gelukkig zat er een heel aardige man in die vertelde dat die stations niet heel ver uit elkaar lagen dus ik over Main Road gewoon terug kon lopen. Dus hup over Main Road terug naar Rondebosch, was serieus maar 10 minuutjes lopen en daar was gelukkig taxi Daan.

Woensdag was het dan zover de Fashion Fundraiser! We zijn heel de dag bezig geweest met de opbouw bij City Bowl Market op Hope Street, hele leuke locatie. Op donderdagavond staan daar allemaal verschillende eettentjes hun specialiteiten te bereiden, zijn er wijn-, champagne- en bierbarretjes, een DJ en een mix van nationaliteiten, daar zijn we vorige week donderdag wat gaan eten, lekker & gezellig dat het was!! Terug naar de Fashion Fundraiser, het was echt een heel leuke avond, er hing een gezellige sfeer en de bezoekers waren enthousiast, wel was het veel minder druk als Emily had verwacht ( ik had al verwacht dat het niet storm zou lopen maargoed). Daan kwam gezellig helpen, omdat ook de community mothers er waren om te helpen hadden wij best veel vrije tijd en hebben we lekker kunnen genieten van de wijntjes en de kaasjes. We hebben voor de vorm ook maar meegedaan aan de loterij, mooi twee flesjes Spier wijn gewonnen (mega lekker). Aan het einde van de avond moest alles helaas meteen opgeruimd en opgeslagen worden dus daar was ik nog wel even zoet mee. Daartegenover stond wel dat ik donderdagochtend wat later mocht beginnen, ik dacht nog bij mezelf nergens voor nodig het is pas 00.00u maar hé dat is Zuid-Afrika, gewoon aanpassen Jo. Phili had al aangeboden dat ze mij wel zou ophalen, helemaal top, gezellig even een ontbijtje gehaald bij de Foodlovers Market en toen op ons dooie gemakje naar kantoor.

Vrijdag hadden we een welkomstborrel van 4exchange, afgelopen twee weken zijn de Nederlanders gearriveerd dus vandaar. Van te voren hadden we afgesproken om een wijntje te doen met twee meisjes, Lotte&Martine die vandaag beginnen bij Yabonga, één wijntje werden twee flessen, klikte gewoon meteen goed dus we zijn we met z’n alle naar de borrel gegaan. Daar hebben we even wat gedronken en toen naar Longstreet gegaan waar het erg gezellig was. Zaterdagochtend zijn Martine, Lotte & ik als echte diehards lekker gaan sporten, toppers die meiden, meteen nieuwe sportmaatjes erbij voor als Daan nog ligt te pitten. ’s Middags zijn Daan en ik weer even lekker cultureel bezig geweest en hebben we een bezoekje gebracht aan Kasteel de Goede Hoop. Very interesting!! NOT. We hadden ons er iets meer bij voorgesteld dan wat het werkelijk was…. ’s Avonds hebben we met z’n alle + de huisgenoot van Martine&Lotte, Valerie, onbeperkt sushi gegeten voor €9.50 pp bizar hé dat dat mogelijk is. Super super vers.

Gisteren zijn we gaan skydiven!! Helemaal gek, in het weekend om 07.45u in de auto om even uit een vliegtuig te springen… De route ernaartoe was al een avontuur op zich… We hadden al niet heel veel benzine meer in de auto zitten maar we dachten dat we het makkelijk zouden redden naar het Skydiven want dat was namelijk maar 3 kwartier rijden… Maar hé het is wel Zuid-Afrika he dus daar staat het allemaal niet zo goed aangegeven als in Nederland. Ik dacht dat ik het bordje in m’n ooghoek voorbij zag flitsen, er stond echt een ieniminie bordje langs de weg met een vliegtuigje erop, dus even snel een ‘uwie’ (omdraaien) gemaakt op de snelweg en terug naar de ‘afslag’. Eenmaal afgeslagen stond er een iets groter bord met Pilot Training en nog wat maar geen Skydive. Aangezien het een onverharde weg was van 2 km tot aan de Pilot Training besloten we om terug te rijden naar de high way en nog maar even verder te rijden. Pling daar ging het lampje van de benzine, in the middle of fucking nowhere, we hadden al zeker een half uur geen benzinestation meer gezien en waren in de volle overtuiging dat we nog een heel stuk recht door moesten en het leek er niet op er een benzine station aan zat te komen… Daan even snel op de website van de organisatie gekeken en wat stond daar: het ieniminie bordje met het vliegtuig als aanwijzing… Heel fijn, dat betekende namelijk dat we weer een heel stuk terug moesten rijden met een brandend tanklampje… GEWELDIG. Gelukkig liet onze Hyundai ons niet in de steek, zelfs niet op de onverharde weg van 2 km waar je beter met een Jeep overheen kan rijden, en kwamen we netjes op tijd aan bij het Skydiven. Enne die terugreis, ach dat zagen we wel na het skydiven. OOHHHH wat was dat TE GEK!! 'Your head in the clouds, the world at your feet' Op 9000 feet uit een vliegtuig springen , 30 seconden vrij naar beneden vallen ( wat een adrenaline kick!! ) en dan genieten van het uitzicht hangend in een parachute. Zo VET!! Eenmaal beneden met echt een mega soepele landing, al zeg ik het zelf, netjes met mijn voetjes in het zand, had ik het besef nog niet dat ik uit een vliegtuig gesprongen was… heel maf. Daan zou Daan niet zijn als ze ook netjes zou landen dus die kwam op haar kont aangegleden, hilarisch! Pas in de auto begonnen we te stuiteren maar daar hadden we andere zorgen: de benzine. De man van het Skydiven heeft ons echt staan uitlachen omdat wij ervan overtuigd waren dat we de reservekilometers ook al hadden gereden en het dus waarschijnlijk niet zouden halen naar het dichtstbijzijnde tankstation, om ons gerust te stellen gaf hij zijn nummer maar zodat we mochten bellen als we naast de weg stonden. Dat tankstation hebben we echt maar net gehaald.
’s Middags zijn we gaan ‘braaien’ in een van de townships. Mzoli’s heet dat tentje, op zondag vanaf 11.00u echt the place to be. Veel locals maar ook redelijk veel toeristen. Heel leuk sfeertje, relaxte muziek en lekker aapjes kijken. Drinken haal je buiten in een van de shops, het vlees haal je bij de slager, braaien doen ze weer in een ander tentje en het ‘feestje’ heeft een aparte entree met uitsmijter die je voorziet van een stempel (stel je hier niet te veel bij voor hé) Wij waren in totaal met 6 meiden, allemaal blank, heel vreemd dat die kindjes je dan nawijzen en roepen: kijk, kijk! Daar lopen blanken. Bij deze braai is het traditie dat je veel vlees besteld en wat je niet opeet uitdeelt aan de kinderen in de townhip. Dat opeten doe je overigens gewoon met je handen, ik had 5 hapjes van een lap vlees op en besloot de rest uit te delen. We hadden met alle meiden het overige vlees op een schaal gelegd en liepen de straat op om het uit te delen. De kindjes wachten heel netjes tot je een teken geeft dat ze het vlees mogen pakken maar dan hoef je maar met je ogen te knipperen en weg is het. Ik wilde het tafereel filmen maar ik had nog niet eens op het knopje filmen kunnen drukken of het vlees was al weg. Dat is de andere kant van de wereld….